หัดเดินลำพังถ้าไม่มีผู้ใดจะได้เดินด้วยตัวเองได้

[Jenny937]

กำแน่นเท่าใดก็สู ญ เ สี ย มากมายเพียงแค่นั้น

ราวกับ การกำทรายนั่นแหละ ยิ่งคุณกำแน่นทรายก็ร่วงออกมาจากมือมากแค่นั้นที่ควร

ถนอมต้องรู้ถนอม ด้วยเหตุว่า เมื่อใดที่คุณ สู ญ เสียไปสิ่งนั้น คนนั้นอาจเป็นสิ่งมีค่าที่ทำให้


คุณเ จ็ บ ป ว ด แล้วก็เศร้าใจที่สุดก็เป็นไปได้เมื่อใด ที่รู้สึกหมดหวังถ้าหากอย า กร้องไห้ก็


ร้องออกมาเถอะแม้กระนั้นเมื่อร้องกระทั่งหนำใจแล้ว ก็จำเป็นต้องลุกขึ้นยืนยืด อีกครั้งให้ได้

ความซาบซึ้งชดเชยความผูกพันมิได้

ไม่ว่าจะเป็นใคร เพื่อนพ้องหรือคนแ ปลกหน้าคุณจำต้องเรียนรู้ที่จะยิ้ม หากแม้ในใจจะร่ำไห้ครวญคราง

สักเพียงใดเพราะเหตุว่ามนุษย์ทุกคนต่างมีความเห็นแก่ตัว ก็เลยอย่ า ไปมุ่งมาดว่าจะมีคนใดกันดี

ต่อคุณโดยปราศจากเงื่อนไขถ้าเกิดใครคนหนึ่งไร้ค่าพอเพียงให้ท่านถนอม ก็จำต้องฝึกหัดปล่อย

ฝึกวาง ฝึกหัดทิ้ง

อย่ า เลือกคบผู้ที่รูปพรรณสัณฐาน

จงศึกษาที่จะยกย่องคนที่ความสามารถ แล้วก็ถ้าหากคุณมีความรู้สึกว่าตัวเองสู้บุคคลอื่นเขาไม่ได้อย่ า

ได้อกน้อยใจ เพราะว่าคุณ ก็เป็นคนเดินดินเสมือนคนอื่นๆทั่วๆไป

บิดามารดาเป็นผู้ที่รักและก็ปรารถนาดีต่อคุณสูงที่สุด

อย่ า นึกถึงท่านเฉพาะตอนขาดเงิน อย่ า มีความคิดว่าในสายตาพ่อแม่ คุณยังเป็นเด็ ก

อยู่ตลอดเวลาอันนี้ก็ถูก ถูกในมุมของพ่อแม่แม้กระนั้นไม่สงส ารพ่อแม่หรอ ที่มีลูกไม่รู้จักโตสักครั้ง

ไม่มีอะไรดังเดิม

เนื่องจากทุกอย่างแปรไปตลอดเวลาทุกนาที อย่ า เอาแนวทางการเก่าๆมาแก้ปัญหา คนสองคน

รักกันบางทีอาจมิได้อยู่ด้วยกันตลอดระยะเวลา อย่ า เอาแต่รำพัน อย่ า มัวแต่เรียกร้อง พราะ


สิ่งนี้อาจเป็นชนวนที่ทำให้คนสองคนไกลห่างกันมากกว่าเดิม

หนทางของชีวิตนั้นย า วไกล

จงทำความเข้าใจที่จะเดินลำพังบ้าง เผื่อวันใดที่ผู้อื่นไม่ได้สนใจคุณอย่างเดิม ก็ไม่ต้องเศร้าใจ

เพราะเหตุว่าทุกคนต่างมีเส้นทางของชีวิตที่ต้องเ ดินเช่นเดียวกัน ไม่มีใครเดินเคียงคู่คุณไปจนถึง

จุดหมาย อย่ า ให้คนไหนผู้ใดผู้หนึ่งหรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง เปลี่ยนเป็นทั้งผองใน

ชีวิตคุณความโชคร้ายของคนเรา เกิดขึ้นจากการเกลียดที่จะอยู่คนเดียว
อยู่คนเดียว
ขอบคุณบทความจาก https://freelydays.com/13363/