เรื่องราวของฉัน

[Marinas]

เราเป็นคนนึงที่โดนบูลลี่อยู่เสมอๆเราเป็นคนเขินอาย ไม่มีความมั่นใจ ธรรมดาแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนฝูงแล้วก็คนที่อยู่รอบข้าง จนกระทั่งพวกเราไม่อยากไปสถานที่เรียนหรืออกนอกบ้าน แต่บ้านก็ไม่ใช่ที่ที่ดีเยี่ยมที่สุดเนื่องจากครอบครัวชอบต่อว่าต่อขานและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนเราอายุ12เราถูกทิ้งให้อยู่บ้านผู้เดียวหลายวันด้วยเหตุว่าแม่ไปเฝ้าตาที่ป่วยไข้ที่โรงพยาบาล เราเริ่มรู้สึกว่าไม่มีใครอยากเราเลย เพียงพอถึงช่วงปิดเทอมพวกเราเริ่มมีลักษณะอาการใจลอย ไม่ค่อยพูด ไม่ได้สนใจคนรอบข้าง วันแล้ววันเล่าพวกเราก็เล่นเพียงโทรศัพท์ไม่ค่อยทานข้าว เราอยู่อย่างงั้นติดต่อกันเป็นระยะเวลานานๆ แต่ว่าเมื่อแม่เห็นว่าพวกเราเริ่มเปลี่ยนไป แม่ก็กล่าวว่าเราติดแม้กระนั้นโทรศัพท์ไม่สนใจการเล่าเรียนถึงได้ทึ่มอยู่อย่างนี้ พวกเรารู้สึกเสียใจมากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบโยนพวกเราเลย เมื่อเปิดเรียนเราก็ท้อสำหรับการเรียนมากมายแต่ว่าก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร พวกเราไม่สนใจผู้ที่บูลลี่จนเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมพวกเราไล่เก็บงานกระทั่งรู้สึกว่าครบแล้ว แต่ว่าเมื่อตรวจเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จเราทำเพียงข้อเดียวเมื่อครูถามคะแนนเราบอกครูว่าได้1คะแนน เราที่ปกติแล้วไม่เคยถูกอาจารย์ว่ารุนแรงก็ได้โดนครูติว่า "เธอใช้ความคิดหรือคิด คนอะไรจะโง่ขนาดนี้" พวกเรารู้สึกเศร้า  จนเกือบจะร้องแต่ว่าพวกเราก็เก็บอาการไว้เพื่อนฝูงก็พากันหัวเราะพวกเรา หลังจากนั้นพวกเราก็ไม่รู้จักควรจะทำยังไงกับชีวิต จนถึงปัจจุบัน

บทความจาก storyblogforyou]storyblogforyou[/url]